جاده تو را پس نمیدهد

امروز غمگینم اما نه اونقد عمیق و سنگین !!چقدر این روزها در برابر زندگی ترسیده ام ...احساس امنیت م پایین اومده ...فکر میکنم یه بچه م که تنها اومده توی شهر بازی...همونقدر که رنگ و صدا و جادو هست ...همونقدر که لذت و خوشی و خنده هست ....وحشت هست ...تنهایی هست ...دزدیده شدن هست ...زمین خوردن و هیشکی نبودن هست ...این روزها ازت ترسیدم زندگی جان ...ترسیدم در مواجه با پيچيدگي هات ...پیش بینی ناپذیر بودنت ...اینکه یهو یه حقه رو میکنی و آدم هاج و واج میمونه ...+احساس تنهایی که دارم تجربه میکنم ...کاملا وجودیه ...همون منفرد بودن بشر در تجربه ی زیستن ...+امنیت و ثبات : آرزوی پوشالی بشر در این جهان :) جاده تو را پس نمیدهد...

آه که جهان چقدر مدام و مدام و مدام مارو نا امید میکنه ...انگار یه سوزن دستشه و یه لبخند شیطون و خبیث رو لبش ...و منتظره تو نسبت به یک چیز دلخوش و مطمئن بشی ....سوزنش رو فرو میکنه تو تصور حباب گونه ی تو و همه چیز رو میترکونه....همه چیز پیچیده و سخته ...شایدم من اینطور فکر میکنم ...تقصیر آدم ها نیست اگه ناامیدمون میکنن ...تقصیر آدم ها نیست اگه یهو میگی ای بابا از فلانی دیگه اینو انتظار نداشتم ...تقصیر آدم ها نیست که گاهی با رفتار هاشون بهت احساس تنهایی میدن ...احساس ناکافی بودن میدن ....احساس عدم امنیت میدن ...احساس کوفت و زهرمار میدنجهان اینطوره عزیز من !اینجا چیزی کامل نیست ...اگه هم کامل باشه قرار نیست با دوام باشه ...به شادی های بی نظیر زندگی ت نگاه کن ...کم هم نبودند ...لزوما ناقص هم نبودن بعضی هاشون ....اما آیا دوام داشتن ؟به سختی ها فکر کن ...آیا تماما بد بودن؟ آیا قسمت خوب و روشن نداشته؟ آیا تا ابد دوام داشتن؟احساس میکنم آدمیزاد واسه نا امید شدن از هرکسی باید آماده باشه ....تا یهو با سر به شیشه نخوره ...احساس میکنم این مُدَوَر بودن جهان رو آدمیزاد باید به یاد بیاره ...زیاد هم به یاد بیاره +خوردیم چو گنجشک به دیوار بلورینپنداشته بودیم که این پنجره باز است+آه چقدر بیهوده دنبال کمال گشتیم جاناتان...ولی بهشت در واقع تلاش های خودمون برای به تکامل رسیدنه...دلم میخواد به بهشت برسم ...به تکامل ...+خدایا میشه اون معشوق بهشتی که قراره بعدا بهمون بدی تو بهشت...هیچ وقت نا امید مون نکنه؟ جاده تو را پس نمیدهد...

فعلا تعریف قابل توجهی ندارم برای دوست داشتن و عشق جز همینکه شب ها قبل خواب دمنوشی که تو واسه سرفه هام آوردی رو میخورم ...انگار از تمام دوست داشتن من عاشق بخش مراقبت گری شم ...البته حمایت و تکیه گاه بودنم خیلی دوس دارم ...+امروز یه جمله شنیدم خدا بود گفت : ما اونقدر کتار هم خوب بودیم که دست می‌انداختیم توی روح همدیگه ...و اون قسمتی که درد میکرد رو نوازش میکردیم ...رابطه ما جسمی نبود فقط ...ما توی روح هم غلت میزدیم ...اینو با اشک و حسرت میگفت ...هزار بار تکرار کردمش امروز با خودم : ما توی روح هم غلت میزدیم جاده تو را پس نمیدهد...

گفت دوستت دارم

با سلول های تازه ترمیم شده ی قلبم :)

توضیح داد :

دیدی وقتی مثلا پات میشکنه و یه مدت ازش نمی تونی خوب استفاده کنی و بعد بالاخره خوب میشه و بلند میشی باهاش راه میری چقدر برات جدید و لذت بخشه :)

جاده تو را پس نمیدهد...

جاده تو را پس نمیدهد...

هنوز به خودش هم نتونستم بگم...اصن گفتنم نمیام ...چطوری میتونم چنین جملاتی رو به زبون بیارم ...مثلا بگم ممنون که ...تشکر که ...لطف کردی که ...تو که کلی منتظر تعطیلات بودی و سفرتو که چند تا پلن سفر میتونستی داشته باشیتو که لازم داشتی بری خوش بگذرونی و خستگی در کنی ...اما من که مریض شدم تمام این ۱۱ روز رو موندی پیشم ...و حتی یه بار غرشو نزدی که هیچ ...تلاش های جدید هر روزت واسه خوب کردن حالم رو به چشم دیدم:)چطوری میتونم بگم ممنون که نرفتی سفر تا توی مریضی احساس تنهایی نکنم ؟ جاده تو را پس نمیدهد...